DNA'yı Sanatsal Bir Mecra Olarak Kullanmak

DNA parmak izi görüntüleri, “doğru makinaları”, “tanrının damgası” ve “altın oran” gibi şüpheli özdeştirmelerle adlandırıldı. Fotoğrafın güçlü bir kanıt olarak kabul görmesinden beri kolay manipüle edilebilirlik ve yüzey görünümüyle bağlantısallığı onu DNA imgesinden daha az etkili yapmamaktadır. Medikal, genetik ve suç vakaları incelemelerinde DNA parmak izleri önemli bir rol taşımakta ve zamanımızın en otoriter görüntüleri olarak anlaşılmaktadır. Fakat bu otoritenin kaynağı nereden gelmektedir? Ve DNA imgeleri ne parmaklardan ne de izlerden gelmediğine göre neden “parmak izi” metaforu ile çağırılmakta? DNA parmak izlerinin otoritesinin kaynağı ile ilgili olarak tartışılabilir olan şey onun daha çok uygun olandan terfi ettirilmiş olmasıdır. DNA eğer bizi yanıltmıyorsa, onun metafor, ad aktarması ve mübalağa olduğu tartışılabilir. Bu konuşmada, Vanouse bu argümanlar eşliğindeki DNA odaklı birkaç sanat çalışmasını ve bunun yanında insan farklılıkları teknobilimi üzerindeki geniş çapta araştırmalarını tartışmaya açacak.

İstanbul Bilgi Üniversitesi ve İstanbul Kalkınma Ajansı desteğiyle.

İstanbul Teknik Üniversitesi - İ.T.Ü, Winchester School of Art / University of Southampton ve Akbank Sanat işbirliğiyle

Organizasyon: DECOL Coop. / DECOL Academy